Mentaal doet tsw echt wat met je. Vele lotgenoten schrijven dat ze sterker zijn geworden en dankbaar zijn voor dit proces. Dankbaar!!!!!😈😈😈 dat is net als mensen met een ernstige ziekte of zwaar ongeluk die zeggen dat dit hen sterker heeft gemaakt. Zover ben ik nog lang niet. Tsw heeft mijn leven kapot gemaakt😭 heb geen sociaal leven meer zoals ik had, sporten kan ik niet meer, mijn vriend en ik liggen al bijna een jaar op aparte kamers, mijn huishouden is er 1 van Jan Steen, energie is ver te zoeken, toestanden met werk en uwv omdat ik grotendeels in ziektewet zit, torenhoge kosten aan alles wat ik slik en smeer, een huid die hypergevoelig overal op reageert, ik ben hartstikke emotioneel en kan overal om janken. Lichamelijk voel ik me echt slecht en al bijna jaar slaapgebrek heeft weerslag op mijn lichaam en zo kan ik nog vanalles opsommen. En natuurlijk heb ik moeten leren incasseren .... maar om daar dankbaar voor te zijn? Wel ben ik supertrots op mijzelf. Mijn doorzettingsvermogen en de hoop die ik elke dag uitspreek. Ik zet om de paar maanden een vlag uit (nu staat die in april 2017) zodat ik na een punt kan toeleven en de dagen kan aftellen. Als ik dat niet doe dan trek ik het gewoon niet en is het niet vol te houden.... dan wordt het pas echt uitzichtloos. Zo kom ik ook de nachten door. Elke avond ben ik bang om naar bed te gaan.... ik weet wat er komt en moet me eraan overgeven. Elke nacht tel ik de uren af. Moet nu alweer huilen erom het is voor gezond mens niet voor te stellen hoe horror mijn nachten zijn. Diepe jeuk tot op het bot waar je niet bij komt met krabben. Daar waar een ander schaapjes 🐑🐑telt om in slaap te komen tel ik ieder uur af... oh nog 6 uur horrorjeuk oh nog 5 uur horrorjeuk oh nog 4 uur horrorjeuk en zo zijn mijn nachten. Soms ga ik uit bed en naar beneden afleiding zoeken maar door jeuk kan ik niks ondernemen dus kruip dan maar bed weer in. Ik heb wel iets van een ritme snacht op bepaalde dagen. Favoriet zijn de nachten met CSI marathon, al krabbend moorden oplossen🤔 ik overdrijf niet als ik zeg dit is regelrechte hel. Hoe sterk kan een mens zijn? Alleen al het slaapgebrek.... maar ook daar went een mens blijkbaar aan. Wel maak ik geen verre autoritten meer (zou ook niet weten waarom of waarnaar toe behalve als ik voor werk weg moet) ik kan me niet meer concentreren snap soms niet hoe ik van a naar b ben gekomen.... en ik ben bijna altijd duizelig en slap en heb vaak hartkloppingen e.d. om de zoveel weken laat ik me door huisarts nakijken en bloed prikken. En dan mijn jongste zoon die bij mij woont.... ik ben zo trots op hem😁 hij heeft ook tsw gedaan en oh wat heeft die jongen het paar maanden moeilijk en zwaar gehad zo zielig... liever kreeg ik het 10 x erger als ik hem deze hel had kunnen besparen. God zij dank heeft hij het maand of 5 echt zwaar gehad en vanaf deze zomer gaat het goed. Hij heeft plekje eczeem op hand en in nek maar hij slaapt goed en ziet er beter uit zonder de cortisone zalven en voelt zich prima. Wel heb ik schuldgevoel dat ik niet zo goed voor hem kan zorgen en hem soms geld geef om pizza of friet te kopen omdat ik dagen heb dat ik niks voor elkaar krijg en ook niet kook. Maar dat vind die puber natuurlijk niet erg😉 al met al is het lijden MAAR ik weet ook dat de dag komt dat het goed komt. Gelukkig heb ik erg veel steun aan mijn lieve vriend die het ook zwaar heeft met een zieke vriendin. En ik ben echt niet altijd even aardig hoor buiten het feit om dat we niet veel leuke dingen meer doen trekt ook hij mij erdoorheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten